“ Bir dikili ağacı yok “

“ Gökte yıldızı yok “

“ Yediği karnında giydiği sırtında “

“ Tokun açtan ne haberi “

“ Kan tükürür, kızılcık şerbeti içtim der “

“ Onun sadece ayakkabısının altı değil üstü de yırtıK “

“ Ahı yok idaresi yok “

“ Fakir düz yolda şaşırır “

“ Fakirin yüzü soğuktur. “

Bu sözler eskiden yoksullar, fakirler, ihtiyaçlılar, kimsesizler, muhtaçlar için söylenirdi. Her biri halkımızın kullandığı ya bir deyim, ya da bir atasözüdür.

Günümüzde teknoloji sahibi yoksulluk türedi. Kullandığı cep telefonunun taksitini, faturasını ödeyemeyenler.

Evindeki buzdolabının, çamaşır makinesinin, televizyonun, ampulün yaktığı elektrik faturasını ödeyecek durumu olmayanlar.

Evin içinde su, ama bedelini ödeyecek parayı bulamayanlar

Oturduğu apartman dairesinin, tuttuğu işyerinin kirasını ödeyecek parası olmayanlar.

Aldığı arabasına benzin koyacak parası olmayanlar

Çocuğunun okul masraflarını, okul taksitini ödeyemeyen veliler.

Eğitim kredisini ödeyemeyen öğrenciler.

Parası, işi olmadığı için yuva kuramayan, evlenemeyen gençler.

Benim ilk bakışta aklıma bunlar geldi. Belki daha neler var sizin aklınıza gelen.

Günümüzde yoksulluğun tanımı değişti artık. Televizyonu, buzdolabı, çamaşır makinesi, evi, arabası, işyeri, işi olanların yoksul olduğu bir devire girdik.

Teknolojinin, yaşamanın bedeli ağırlaştı. Öyle ki bu ihtiyaçları atsan atılmaz, satsan satılmaz.

Günümüzde takım elbise, cilalı kundura giyenler artık zengin sayılmıyor. Kravatlı fakirler çoğaldı.

Artık derdinizi anlatacağınız yerler kıtlaştı. Derdinize deva olan mahalle büyükleri yok artık. Halinizi anlattığınızda, ya da anlatmadan halinizi anlayan insanlar kıtlaştı.

İnsanlık fakiri olduk.

Yol yordam bilmek, mürekkep yalamak, belagatle konuşmak, işinin ehli olmak, işinde liyakat sahibi olmak artık para etmiyor.

Ziraatla uğraşmak, el emeği ile uğraşmak, sanat icra etmek te fakirin elinden çıktı

Zor zamandayız; Köylerde mahalle oldu, doğru söyleyenin onuncu köyü de yok artık.

Fukaralar insanlık fukaralarının eline kaldı. Ya fukaralar bunların ellerinde kalırsa; İşte o zaman;  “ Biri yer bir bakar KIYAMET ondan KOPAR “