Türk siyaseti kendi içinde açmazları olan bir zeminde gelişmektedir. Bu açmazlar çoğu zaman kendi içerisinde tıkanmayı da beraberinde getirmektedir. Bu durum siyasal düzlemde fikirsel çatışmalarında nedenini oluşturmaktadır. Bireysel anlamda yakalanamayan fikirsel hoş görü kendimizden farklı düşünenleri yok sayma hatta düşman ilan etme noktasına kadar gitmektedir. Bu durum çoğu zaman niteliksel eğitimin sonucu olmasına rağmen kişisel çıkar kazancı ya da kaybı da bir başka etkendir. Bu tablonun genel sonucu olarak militarist partizancılığı ortaya çıkarmakta bireysel ve kitlesel fikir oluşumlarında çatışma kültürünün dinamiğini belirlemektedir.

Şöyle ki bireysel anlamda kendin gibi düşünmeyenleri ezme kültürü toplumsal hareketlere yansımaktadır. Tabulaşmış ‘’farklılıkları hoş görmeme’’anlayışı Türk siyasetinde de yer etmiştir. Şöyle ki bu durumdan çıkar sağlayan oluşumlar bunu adeta silah olarak kullanmış ve toplumsal fay hatlarının oluşmasına neden olmuşlardır. Hatta zaman zaman bu fay hatlarını daha da açarak toplumsal gerilimin yarattığı alanlarda kendilerine ya yer bulmuşlar ya da mevcut yerlerini sağlamlaştırmışlardır.

Topluma giydirilen tek tip ama parçalı gömleği atma, bunun yerine kapsayıcı ve her renkten düşünceleri barındıran bir gömleği giyme düşüncesi Türk siyasal tarihinde zaman zaman yer etmiştir. Şöyle ki birçoğumuzun tanık olduğu 1980 sonrası ve günümüze ulaşan süreçte kutuplaşmadan uzak toplumun genelini kapsayan fikir akımları toplumda daha derin izler bırakmıştır. Turgut Özal’ın kurduğu ANAVATAN PARTİSİ, Süleyman Demirel’in DOĞRU YOL PARTİSİ ve Recep Tayyip Erdoğan ve arkadaşlarının kurduğu ADALET VE KALKINMA PARTİSİ (ilk kuruluşunda ve zirveye çıkana kadar) bu özellikte kitle partilerdir.

Bu partilerin genel özelliği toplumun geneline söyleyecek sözü olan, kutuplaştırıcı değil birleştirici yapıda olmalarıdır. Toplumun fay hatlarını birleştiren yapıda olmaları geniş kesimlerce takip edilmelerine ve karşılık bulmalarına neden olmuştur. Bu çizgiden uzaklaşmalar onları önce küçültmüş sonra da eriterek yok etmiştir. Bu toplumsal gerilimin halk tarafından bir noktadan sonra karşılığının olmadığı sonucunu da çıkarmaktadır. Toplumun geniş kesiminin önce desteklediği sonra sırt çevirdiği dönemlerde siyasal zeminde boşluklar oluşmakta ve bu boşluğu kapsayıcı dolduran parti tarafından doldurulmaktadır. Tıpkı DEMOKRASİ VE ATILIM PARTİSİ’nin (DEVA PARTİSİ) yaptığı gibi.

DEVA Partisi son dönemde adından sıkça söz ettiren toplumun genelini içine alan birçok kesimden insanın sesine ses olan bir kimlikle sahaya çıktı. Henüz kurulma aşamasında olmasına rağmen ve kongreler süreci bitmemiş olmamasına rağmen adından sıkça söz ettirmektedir. Üstelik ana akım medya da yüksek dozlu sansür yemesine rağmen. DEVA Partisini toplum gözünde çekici kılan birçok madde sayabiliriz. Genel başkanı sayın Babacan’ın geçmiş siyasi başarısı, efendiliği, siyasette temiz kalabilmesi, yeni bir oluşum ortaya çıkarması, toplumun her kesiminin şikâyet ettiği adalet, eşitlik, liyakat, demokrasiyi tüm yurtta hâkim kılma söylemleri halk nezdinde karşılık bulmakta. Bu yönüyle sayın ALİ BABACAN’ın DEVA PARTİSİ tıpkı Özal’ın ANAP’ını, Demirel’in DOĞRU YOL’unu çağrıştırıyor. Tek farkla DEVA PARTİSİ daha geniş halk kesimine hitap etmekte.

Bunu da genel yönetim kurulu üyelerinde ve kadrolaşmalarında yansıtmaktadır. DEVA PARTİSİ ülke sorunlarını dert eden her kesimden insanın buluştuğu bir kimliğe sahiptir. İçlerinde milliyetçi fikirden tutunda sol görüşlü fikre, muhafazakarından laik düşünceye kadar birçok farklı fikri ortak sevdamız olan vatan sorunlarının çözümü için tek masada toplama başarısı göstermektedir. En değerlisi de budur. Zira toplumun fay hatları fazla gerildi olası bir depremde kimse bu enkazdan çıkamaz.

Hüseyin ÇAKMAK